درخت دوستی بنشان که کام دل ببارآرد
نهال دشمنی برکن که رنج بیشمار آرد
چومهمان خراباتی به عزّت باش بارندان
که درد سرخوشی جانا گَرد مستی خُمارآرد
شب صحبت غنیمت دان دادخوشدلی بستان
واگرنه روزگارما:
بسی گردش کند گردون بسی لیل والنهارآرد
عماری داد لیلی را که مَهد ماه درحُکمست
خدارا دردل اندازش که برمجنون گذار آرد
بهار عمر خواه ای دل واگرنه این چمن هرسال
چونسرین صد گل آرد باروچوبلبل هزار آرد
خدایا چون دل ریشم قراری بست باذلفش
بفرما لعل نوشین راکه زودش باقرار آرد
زکار افتاده ای ای دل که صد من بارغم داری
برو یک جرعه ای سرکش که درحالت بکارآید
دراین باغ گر خدا خواهدبراین پیرانه سر
حافظ نشیند برلب جویی وسَروی در کنار آرد
شادروان استادحافظ