دلتنگ فرج یار

 
تو از نوادگان مسیحی بعید نیست 
از خاک، مشک تازه و تر دربیاوری 
 
در این کویر خار گل انداخت گونه‌ات 
گفتی کمی ادای پدر دربیاوری! 
 
لب می‌زنی به هم که بخوانی ترانه‌ای 
اشکی به این بهانه مگر در بیاوری 
 
 
 
**************** 
 
اشعار شب هفتم محرم الحرام 
 
تا که بر روی زمین خیمه‌ی سقا افتاد 
پدرت از نفس و مادرت از پا افتاد 
 
ناخنت خون شده و چهره‌ی مادر زخمی 
آنقدر چنگ زدی تا به رخش جا افتاد 
 
به همه رو زدم اما چه کنم، خندیدند 
چشم‌ها تا که به چشم تر بابا افتاد 
 
خواستم بوسه بگیرم ز لبان خشکت 
گذر حرمله افسوس به اینجا افتاد 
 
حنجر نازکی انگار ترک خورد و شکست 
کودکی بال زد اما ز تقلا افتاد 
 
دست و پا می‌زدی و هلهله‌ها می‌آمد 
عرق شرم پدر وقت تماشا افتاد 
 
همه‌ی آرزویم بود زبان باز کنی 
ولی انگار که یک فاصله اینجا افتاد 
 
 
 
**************** 
 
اشعار شب هفتم محرم الحرام 
 
چگونه خاک بریزم به روی زیبایت 
که تو بخندی و من هم کنم تماشایت 
 
به غیر گریه بی اشک تو جواب نبود 
برای ناله هل من معین بابایت 
 
مزار کوچک تو پر شده است از خونت 
بخواب ماهی من در میان دریایت 
 
مرا ببخش عزیزم که جای قطره آب 
به یک سه شعبه برآورده ام تقاضایت 
 
چگونه جسم تو پنهان کنم که میدانم... 
...به وقت غارتمان می کنند پیدایت 
 
بخواب در دل این خاک تا کمی وقت است 
که بعد از این شود آغوش نیزه ها جایت 
 
...بیا رباب که این شاید آخرین باریست 
که خواب می رود او با نوای لالایت 
 
اگر نشد که شود سایه سرت امروز 
به روی نیزه شود سایه سار فردایت 
 
 
 
**************** 
 
اشعار شب هفتم محرم الحرام 
 
بگو که یک شبه مردی شدی برای خودت 
و ایستادی امروز روی پای خودت 
 
نشان بده به همه چه قیامتی هستی 
و باز در پی اثبات ادّعای خودت 
 
از آسمانی گهواره روی خاک بیفت 
بیفت مثل همه مردها به پای خودت 
 
پدر قنوت گرفته ترا برای خدا 
ولی هنوز تو مشغول ربنای خودت 
 
که شاید آخر سیر تکامل حلقت 
سه جرعه تیر بریزی درون نای خودت 
 
یکی به جای عمویت که از تو تشنه تر است 
یکی به جای رباب و یکی به جای خودت 
 
بده تمام خودت را به نیزه ها و بگیر 
برای عمه کمی سایه در ازای خودت 
 
و بعد همسفر کاروان برو بالا 
برو به قصد رسیدن به انتهای خودت 
 
و در نهایت معراج خویش می بینی 
که تازه آخر عرش است ابتدای خودت 
 
سه روز بعد، در افلاک دفن خواهی شد 
درون قلب پدر خاک کربلای خودت 
 
 
اشعار شب هفتم محرم الحرام – روضه حضرت علی اصغر(ع) 
 
تیر نگذاشت که یک جمله به آخر برسد 
هیچ کس حدس نمی زد که چنین سر برسد 
 
پدرش چیز زیادی که نمی خواست ، فرات 
یک دو قطره ضرری داشت به اصغر برسد ؟ 
 
با دو انگشت هم این حنجره میشد پاره 
چه نیازی به سه شعبه است که تا پر برسد 
 
خوب شد عرش همه نور گلو را برداشت 
حیف خون نیست بر این خاک ستمگر برسد ؟ 
 
خون حیدر به رگش ، در تب و تاب است ولی 
بگذارید به سن علی اکبر برسد 
 
دفن شد تا بدنش نعل نبیند اما 
دست یک نیزه برآن حلق مطهر برسد 
 
شعله ور میشود این داغ دوباره وقتی 
شیر در سینه بی کودک مادر برسد 
 
.... زیر خورشید نشسته ، به خودش میگوید 
تیر نگذاشت که آن جمله به آخر برسد 
 
 
 
*************** 
 
اشعار شب هفتم محرم الحرام – روضه حضرت علی اصغر(ع) 
 
یک پر نه ،دو پر نه !سهم تو تیر سه پر شده 
سهم تو از بقیه کمی بیشتر شده 
 
تیری که از سه جای گلویت دریده است 
بیرون کشیدنش چه قدر درد سر شده 
 
لشگر نگفت حرمله پیش پدر نزن 
شش ماه بیش نیست که آقا پدر شده 
 
آن قدر بی هوا سر تو ذبح تیر شد 
که تازه دست خونی من با خبر شده 
 
یک نیزه دست حرمله هم خواب دیده بود: 
تا شام و کوفه با سر تو همسفر شده 
 
دیگر گلوت نیزه نشینی نمی کند 
از بسکه رشته رشته و زیر و زبر شده 
 
.....حالا چگونه خیمه روم با چه کودکی 
با کودکی که ذبح عظیم پدر شده؟ 
 
 
 
*************** 
 
اشعار شب هفتم محرم الحرام – روضه حضرت علی اصغر(ع) 
 
دیدنت در همه ی راه معما شده است 
تو کجا نیزه کجا وای چه با ما شده است؟ 
 
دیدنت سخت ولی سخت تر از آن این است 
باز هم حرمله سر گرم تماشا شده است 
 
باورم نیست که بالای سرم می خندی 
دل من سوخته تر از دل لیلا شده است 
 
ساربانی که نگین پدرت را دارد 
چند روزی است در این قافله پیدا شده است 
 
حجم تیری که علمدار زمین گیرش شد 
باورم نیست که در حنجره ات جا شده است 
 
کاش آرام رود قافله تا راه روی 
بعد من نوبت لالایی زهرا شده است 
 
کاش آرام رود تا که نیفتی از نی