زیک مشرق نمایان شد دو خورشید جهان آرا 
که رخت نور پوشاندند بر تن آسمان ها را 

دو مرآت جمال حق دو دریای کمال حق 
دو نور لایزال حق دو شمع جمع محفل ها 

دو وجه الله ربانی دو سر الله سبحانی 
دو رخسار سماواتی دو انسان خدا سیما 

دو عیسی دم دو موسی ید دو حسن خالق سرمد 
یکی صادق یکی احمد یکی عالی یکی اعلا 

یکی بنیانگر مکتب یکی آرنده ی مذهبی 
یکی انوار را مشعل یکی اسرار را گویا 

یکی از مکه انوار رخش تابید در عالم 
یکی شد در مدینه آفتاب طلعتش پیدا

یکی نور نبوت را به دل ها تافت تا محشر 
یکی نور ولایت را ز نو کرد از دمش احیا 

رسد آوای قال الصادق و قال رسول الله 
به گوش اهل عالم تا که این عالم بود بر پا 

یکی جان گرامی در دو جسم پاک و پاکیزه 
دو تن اما چو ذات یک تا هر دو بی همتا 

محمد کیست جان جان جان عالم خلقت 
که گر نازی کند در هم فرو ریزد همه دنیا 

محمد کیست روح پاک کل انبیا در تن 
که حتی در عدم بودند بی او انبیا یک جا 

محمد کیست مولایی که مولانا علی گوید 
منم عبد و رسول الله بر من رهبر و مولا 

محمد از زمان ها پیشتر می زیست با خالق 
محمد از مکان پیموده ره تا اوج او دانی 

محمد محور عالم محمد رهبر آدم 
محمد منجی هستی محمد سید بطحا 

محمدکیست آنکو بوده قرآن دفتر مدحش 
که وصفش را نداند کس به غیر از قادر دانا 

محمد را کسی نشناخت جز حق و علی هرگز 
چنان که جز خدا و او کسی نشناخت حیدر را 

وضو گیرم ز آب کوثر و شویم لب از زمزم 
کنم آنگه به مدح حضرت صادق سخن انشا 

ششم مولا ششم هادی ششم رهبر ششم سرور 
که هم دریای شش گوهر بود هم در شش دریا 

صداقت از لبش خیزد فصاحت از دمش خیزد 
فلک قدر و ملک عبد و قضا مهر و قدر امضا 

بسی زهاد و عبادند بی مهرش همه کافر 
بسی عالم بسی عارف همه بی نور او اعمی 

دو خورشید منیر او هشام و بو بصیر او 
دو کوه حکمت و ایمان دو بحر دانش و تقوی 

مرا دین نبی مهر علی و مذهب جعفر 
سه مشعل بوده و باشد چه در دنیا چه در عقبی 

در دیگر زنم غیر از در آل علی هرگز 
ره دیگر روم غیر از ره این خاندان حاشا 

بهشت من بود مهر علی و مهر اولادش 
نه از محشر بود بیمم نه از نارم بود پروا 

سراپا عضو عضوم را جدا سازند از پیکر 
اگر گردم جدا یک لحظه از ذریه ی زهرا 

از آن بر خویش کردم انتخاب نام میثم را 
که باشم همچو او در عشق ثارالله پا بر جا
***استاد حاج غلامرضا سازگار***
اى به ذکر روى تو، تسبیح گردان ماه و مهر
وى به روز و شب جمالت را ثناخوان ماه و مهر
با خیالت رو به ذکر یاجمیل آورده اند
بیش ازین در آتش حسرت مسوزان ماه و مهر
آسمان با صدهزاران دیده مى جوید تو را
رونما، تا رونما آرد به دامان ماه و مهر
در حجاب نور مستورى، ولى با این همه
با نگاهى دل ز کف دادند آسان ماه و مهر
از فروغ روى تو هفت آسمان روشن شده ست
اى رخت را روز و شب آیینه گردان ماه و مهر
چشمشان در خواب هم هرگز نبیند خواب را
در رخ تو مات و حیرانند اینسان ماه و مهر
مدّعا را با دو شاهد آسمان اثبات کرد:
از سحرخیزان و از شب زنده داران، ماه و مهر
در گذرگاه تجلّى اى فروغ لایزال
با دو جلوه از تو شد اینسان فروزان ماه و مهر
با تو رونق نیست بازار مه و خورشید را
بِهْ که تا نگشوده بربندند دکّان ماه و مهر
رزقِ نور کهکشان ها در فروغ حسن تست
اى دو قرصِ نان تو را بر خوانِ احسان، ماه و مهر
دورباش چشم بد را نیست حاجت، تا که هست
مجمره گردان فلک، اسپندریزان ماه و مهر
کهکشان در کهکشان گسترده طیف نور او
ذرّه اویند در گردون فراوان ماه و مهر
چون رُخش را گاه مه خوانند و، گاهى آفتاب
زین شرف ساید سر خود را به کیوان ماه و مهر
چشم من ماتِ جمال مصطفى بادا، که هست
اندرین آیینه سرگردان و حیران، ماه و مهر
اى شبستان تجلّى از تو روشن همچو روز
وى به یمن جلوه ات این گونه رخشان ماه و مهر
کرده میلاد تو را با حضرت صادق قرین
تا خدا امشب کند با هم نمایان ماه و مهر
شایگان آورده، گنج شایگانم آرزوست!
اى به چرخِ جود تو رخشان هزاران ماه و مهر
اى به درگاه جلالت چار ارکان خاکبوس
هفت اختر مشعل افروز و، دو دربان: ماه و مهر
از سر «پروانه» خود سایه رحمت مگیر
هست تا در سایه مهرت خرامان ماه و مهر
(محمّد على مجاهدى «پروانه»)