سرود «ای ایران» هرگز سرود رسمی هیچ یک از دولت‌های ایران نبوده است، می‌توان آن را سرودی میهنی صرف نظر از نوع حکومت در ایران دانست؛ اما از این سرود در نخستین سال‌های پس از انقلاب۵۷ و تا پیش از گردآوری نخستین سرود ملی جمهوری اسلامی، به‌عنوان سرود ملی استفاده می‌شده است.
ای ایران ای مرز پرگُهر         ای خاکت سرچشمهٔ هنر
دور از تو اندیشهٔ بَدان         پاینده مانی تو جاودان
ای دشمن ار تو سنگ خاره‌ای من آهنم         جان من فدای خاک پاک میهنم
مهر تو چون، شد پیشه‌ام         دور از تو نیست اندیشه‌ام
در راه تو، کِی ارزشی دارد این جان ما         پاینده باد خاک ایران ما
سنگ کوهت درّ و گوهر است         خاک دشتت بهتر از زر است
مهرت از دل کِی برون کنم         بَرگو بی مهرِ تو چون کنم
تا گردش جهان و دور آسمان به‌پاست         نورِ ایزدی همیشه رهنمای ماست
مهر تو چون، شد پیشه‌ام         دور از تو نیست اندیشه‌ام
در راه تو، کِی ارزشی دارد این جان ما         پاینده باد خاک ایران ما
ایران ای خرّم بهشت من         روشن از تو سرنوشت من
گر آتش بارد به پیکرم         جز مهرت در دل نپرورم
از آب و خاک و مهرِ تو سرشته شد گِلم         مهر اگر برون رود تهی شود دلم
مهر تو چون، شد پیشه‌ام         دور از تو نیست اندیشه‌ام
در راه تو کِی ارزشی دارد این جان ما         پاینده باد خاک ایران ما