دلتنگ فرج یار

در خداحافظی اش سیل حرم را می‌برد
راه می‌رفت و همه چشم ترم را می‌برد

نفسش ارثیه‌ی فاطمه، امّا چه کنم
دست غم نور چراغ سحرم را می‌برد

سنگ‌ها در تپش آمدنش بی صبرند
زیر باران همه‌ی بال و پرم را می‌برد

یک عمود آمد و با تاب و تب بی رحمش
ماه پیشانی آن تاج سرم را می‌برد

سر آن نیزه که از پهلوی او بیرون زد
تا دل کینه‌ی لشگر پسرم را می‌برد

تا که افتاد زمین، جرأت هر شمشیری
قطعه‌ای از قطعات جگرم را می‌برد

چیده ام روی عبا هستی خود را، دنیا
باد می‌آمد و عطر ثمرم را می‌برد

*************

اشعارهشتم محرم – حضرت علی اکبر علیه السلام – شاعرناشناس